Lift

Vanavond stond ik doodmoe in de lift naar mijn chique appartement. Ik was bij een vriendin langsgeweest die ik nog uit Oxford kende. We hadden toen al veel te delen en het was ontzettend leuk om te ervaren dat dat nu - 15 'flippin' jaar later - nog steeds zo was.


Ze heeft jaren in Sarajevo gewoond, bijna 10 jaar voor de Hoge Vertegenwoordiger voor Bosnië en Herzegovina gewerkt, daar haar Kroatische man leren kennen. Ze werken nu voor de OVSE in Wenen, brengen hun kinderen groot in het lommerrijke 17. Bezirk, en proberen te aarden in deze eigenaardige kosmopolitische en bekrompen stad.


Ik heb eigenlijk wekenlang niemand gesproken. Dag gezegd tegen de kassameester of de badjuffrouw, een half uurtje geskypet met mijn familie, of getelefoneerd met een of andere vriend - we noemen geen namen; ze lezen mee, weet je - wat appen, facebooken. Verder alleen maar stilte, muziek, schrijven, koken, eten, slapen... en balen dat ik niet meer kan roeien... en met een stok moet lopen... en dat mijn benen steeds dunner worden. Brrrr. Maar er is ruimte voor die 'Brrrr'. Dat is ontzettend belangrijk.


Misschien werd mijn vermoeidheid veroorzaakt door het Duits spreken, misschien door het feit dat we beide onze levens van de afgelopen 15 jaar in anderhalf uur wilden en moesten samenvatten voor elkaar. In 2003 geopereerd, door mijn ouders verzorgd, gerevalideerd, in 2005 gepromoveerd, baan gezocht, in 2008 gevonden, naar Zuid-Afrika gegaan, grote liefde gevonden, grote liefde weer verloren, toch steeds weer teruggegaan. Ik houd van dat land en van alle mensen die ik daar ontmoet heb. In 2013 nieuwe baan in Amsterdam gekregen. Teruggegaan naar Indonesië. Nieuw project? Eerst boek afschrijven.


Van zo'n samenvatting worden die dunner wordende benen dan weer wat minder overrompelend. Dat is het onmiskenbare voordeel van sociaal contact: relativering. Maar verder... Hoe heb ik het volgehouden? Jaar in jaar uit elke week een paar avonden socialiseren, onder de mensen zijn, aanvoelen wat ze willen, daarop anticiperen... Bezig zijn met wat die ander wil en daarna pas met wat ik zelf wil.

Ik bedacht in die lift dat ik dat al doe sinds ik van school af ben en niet meer gepest word - zo'n 25 jaar geleden. Toen heb ik heel expliciet bedacht (en ik herinner me die beslissing nog goed): "Dit gaat me nooit meer gebeuren en ik ga er gvd zelf voor zorgen dat het nooit meer gebeurt."


En nu ik een aantal weken niet heb kunnen socialiseren, voel ik hoeveel ruimte en energie er vrij komt voor andere dingen: een boek lezen, met volle aandacht een hele Mahlersymfonie beluisteren, of een avondraga. En dat je er dus ook zelf voor kunt kiezen om even niemand te zien of te spreken. Wat een gewaarwording...