Roeiers

In Wenen heb ik ze de hele tijd kunnen ontwijken: roeiers. Ik had me al gemeld bij Weense roeiclubs voor het misliep met mijn heup, maar uitdrukkelijke doktersadviezen en eigen voortschrijdend inzicht hebben me overtuigd dat ik het beter niet kan doen. Het punt is wel dat ik niet weet of het ooit nog weer wel kan...


In Wenen wordt niet op de Donau geroeid. Er zijn vast obscure zijarmen waar wel geroeid mag worden, maar ik heb nog geen roeier gezien in Wenen. Dus ik durf nu ook de Donau over te fietsen zonder afgunstige blikken op het water te hoeven werpen.


Maar gister, in Praag, reed ik in de tram langs de Moldau, op weg naar het huis van mijn collega in de buitenwijken. Ik was uitgenodigd voor het avondeten. En daar lagen ze in het glinsterende water: twee skiffjes. Duidelijk een instructie - ze waren oefeningen aan het doen. Midden op de Moldau. Aaarrrrggghs.


En vandaag had ik een toeristendagje Praag. Fiets gehuurd. Alle highlights gezien. Uitgebreid gegeten. Vanavond naar de opera. En ik fietste over één van Praags vele mooie bruggen. Het is fantastisch roeiweer: zonnig, niet te warm, windstil, glinsterend licht op het water. En toen werd daar een "gladde vier" in het water gelegd, het soort boot waar ik vorige maand examen in had willen doen omdat ik er technisch klaar voor was, maar de heup vond het niet meer goed.


Ik kon het niet laten te stoppen op de brug en te kijken hoe de "vier" te water werd gelaten. Hoe de roeiers bespraken wie waar zou gaan zitten. Hoe ze de riemen bevestigden. Het ging een beetje klungelig. Ik was ze het liefst gaan helpen. Maar ik wist ook dat dat niet kon, dus ik heb daar op die brug weer even ontzettend hard staan huilen van woede.


Hete tranen geplengd in de Moldau. Van een brug nog wel. Het kan zich meten met de pathetiek van Heinrich Heine of Wilhelm Müller. Alleen dan voor een sport en niet voor een man. Maar liefde is het toch wel, geloof ik. En kinderlijke frustratie: over iets wat (of iemand die) je heel erg graag wil "hebben", die je onder handbereik hebt en waar je toch niet meer bijkunt.

Loslaten dus. Ik heb foto's gemaakt van het tafereel en ben doorgefietst. En in mijn narratief lijkt het alsof al die stadia netjes na elkaar kwamen: confrontatie - verdriet - uiten - troosten - verwerken - loslaten - doorgaan. Maar het loopt natuurlijk allemaal helemaal door elkaar. Ook nu nog. Daarom hebben jullie nu nog een keer een mid-life-crisisblogje te lezen. 

Het is alleen maar een goed teken hoor. Ik was namelijk die morgen al de heuvel naar de burcht opgefietst en heb ontzettend veel mooie dingen kunnen zien. Zonder noemenswaardige pijn. Eén ding leer ik wel over mezelf: ik heb iets met rivieren...