Wel bloggen? Niet bloggen? Er valt eigenlijk helemaal niets te vertellen, dames en heren, want ik ben hier helemaal teruggetrokken in mijn eigen binnenwereld. Kluizenaren. Heerlijk vind ik dat na de maandenlange hectiek op het werk en de dramatiek van een versleten heup die plotseling helemaal niets meer kon en wilde (voor degenen die het gemist hebben: ik loop nu door op cortico-steroiden, maar de boel is nu wel definitief helemaal kapot,en dat voel ik - snel maar aan de kunstheup).
Maar er valt ook een hele hoop te vertellen, want ik heb - ondanks de schrik van dreigende immobiliteit - toch echt het gevoel dat ik op reis ben. Naar een plek die ik nog helemaal niet ken, maar waar ik wel veel persoonlijke geschiedenis heb liggen: mijn familie van vaderskant is voortgekomen uit het Habsburgse Rijk, met een Tsjechische over-(over?)-grootvader, een Servische overgrootmoeder en een Roemeense grootvader. Er zaten valsmunters tussen, dronkelappen, verzetstrijders tegen de Habsburgers (en vast ook collaborateurs), hereboeren, hoerelopers, oermoeders - aan meeslepende verhalen geen gebrek in mijn familie. De woorden story and history zijn niet voor niets bijna hetzelfde....
En nu zit ik hier in een minstens 100 jaar oud Weens appartement dat zulke geschiedenissen ademt. Hoge plafonds, voornaam krakend houten parket, veel licht, aan zo'n echt Midden-Europees trappenhuis met glas-in-lood ramen en tierlantijntjes in de parterre. Ik ga geen foto's op het internet knallen - het is iemand anders zijn huis en ik weet niet of ik het leuk zou vinden als ik foto's op het internet zou aantreffen van mijn boekenkasten, sofa's en studeerkamer zonder dat ik daarvan wist. Vraag de foto's maar op via de app.
Want die boekenkasten, sofa's, en studeerkamer mogen er wezen - om maar te zwijgen van de in de muur gebouwde luidsprekers in de badkamer (en elke andere kamer) zodat je in het ligbad naar Debussy kunt luisteren, of de Vierde Symfonie van Brahms of naar een ontzettend cool, groovy West-Afrikaans bandje.
En dat vind ik het wonderlijke: de meneer die hier woont, nu in de VS zit, en een behoorlijk Groot Schrijver blijkt te zijn (ik zie zo 30 titels op zijn naam, waarvan er een stuk of 6 ook in het Nederlands zijn vertaald: google de titels De Wereldverzamelaar, Gebruiksaanwijzing voor India, en Aanslag op de Vrijheid, en je hebt hem te pakken) houdt van dezelfde muziek als ik (die toch geen mainstream combinatie is), heeft dezelfde boeken gelezen als ik (alleen 100 keer meer), heeft in vergelijkbare landen gewoond als ik (India, Zuid-Afrika), en vindt bovendien ook nog dezelfde dingen mooi als ik.
Alles is mooi hier: de meubelen, de plaatsing van de lampen, de muziekinstrumenten uit India en zuidelijk Afrika, de cd-collectie, de geluidsinstallatie; zelfs het servies vind ik stijlvol en smaakvol - en daar verschillen meningen vaak verschrikkelijk over. Hangen smaak, politieke instelling, levenshouding (rusteloosheid - altijd maar reizen) met elkaar samen? Ja, natuurlijk, zal elke socioloog betogen. Maar dat iemand die ik nog nooit gezien heb, en die 1000km verderop woont zoveel overlap heeft met hoe ik mijn leven inricht... Sociale klasse... Habitus... het komt plotseling wel heel dichtbij.
Het is bijna een beetje te perfect. Maar ik verberg me dus in dit intellectuelenparadijs (zoals er ook een kattenparadijs is). Er is geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan - ik heb nog zo veel prachtige boeken te lezen en te bekijken en nieuwe hoekjes met Afrikaanse beelden of facsimile's van Middeleeuwse manuscripten te ontdekken, nieuwe bandjes te beluisteren. Reizen op 100m2 - dat kan ook. En met het heupverhaal is dat nu even ontzettend troostend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten